اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است 

دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است

اکسیر من نه این که مرا شعر تازه ای نیست  

من از تو می نویسم و این کیمیا کم است

سرشارم از خیال ولی این کفاف نیست          

درشعر من حقیقت یک ماجرا کم است

تا این غرل شبیه غزل های من شود              

چیزی شبیه عطر حضور شما کم است

گاهی ترا کنار خود احساس می کنم       

اما چقدر دل خوشی خواب ها کم است

خون هر آن غزل که نگفتم به پای توست

آیا هنوز آمدنت را بها کم است؟؟؟

این بید نیست که می­لرزد

اندام نازک زنی است

بید نیست که بلرزد

تو بلرز!

. . .

ترس را خورده،

تو را هم می­خورد!
 

او شــراب بــوســه مــےخــواهد ز مــن

مــن چــه گــویــم قلــب پــر امیــد را .

او بــه فکــر لــذت و غــافــل کــه مــن

طــالبــم آن لــذت جــاویــد را . . .

ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﻝ ﮐﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ

ﺿﻌﻒ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ،ﺩﺭﺩﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﯼ

ﺗﻮﯼ ﺳﯿﻨﯽ

ﻭ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺗﺎ ﻫﺮﮐﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﺭﺍﮐﻪ

ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ

ﺗﯿﺰ ﮐﻨﻨﺪ،ﺗﯿﻎ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﮑﺸﻨﺪ ﺑﺮ

ﺭﻭﺣﺖ

هر بار زمین خوردم

بیاد آوردم که بار قبلی

چه درد کمی داشت

میبوسمت به ناز

میگیرمت به جان.

میخوانمت به اسم

میخواهمت به شور.

میدارمت به دل

می نامم ات به شعر.

میبالم از دلت

مینالم از غمت.

می سازمت به عشق